Een Rontgen inspectiesysteem bestaat uit de drie kerncomponenten generator, detector en beeldverwerking, evenals mechanica en transportbandtechnologie. Er zijn speciale hardwareconfiguraties beschikbaar voor verschillende toepassingsgebieden, waardoor de kerncomponenten in een breed scala aan toepassingen kunnen worden gebruikt.

Structuur van een generator

In hun eenvoudigste vorm bestaan moderne röntgenbuizen uit de volgende componenten:

• Glazen omhulsel

• Warmtekathode

• Koperanode

• Wolfraamschijf

Alle componenten bevinden zich in een vacuüm in een afgesloten glazen of keramische behuizing. De verwarmingskathode fungeert als elektronenbron en bestaat uit een wolfraam gloeidraad die door een elektrische stroom gaat gloeien.

Door een hoge spanning (kV) aan te leggen tussen de koperanode en de verwarmingskathode worden elektronen versneld en bewegen ze naar de wolfraamschijf. De elektronenstroom op dit punt wordt de röntgenbuisstroom (mA) genoemd. Wanneer de elektronen de wolfraamschijf raken, worden ze aanzienlijk vertraagd. Deze vertraging veroorzaakt de emissie van röntgenstraling. In een röntgengenerator

de buis is afgeschermd met lood of koper. De bruikbare röntgenstralen verlaten de generator door een kleine opening (zie de rode golven in de grafiek).

Door de opwekking van bruikbare röntgenstraling komt warmte vrij en moet de generator gekoeld worden. Daarom bevindt de röntgengenerator zich vaak in een behuizing die gevuld is met een koelvloeistof zoals olie. De warmteafvoer wordt vaak verbeterd door koelribben. De koelbehoefte is afhankelijk van het vermogen van de generator en de omgevingstemperatuur.

Algemeen gesproken:

• voor röntgendetectoren van 65W tot 100W zijn eenvoudige ventilatoren voldoende om de warme lucht te laten circuleren

• Voor units van 100W tot 320W vermogen worden krachtige airconditioners gebruikt.

• voor krachtige detectors met 1000W en meer is een pompsysteem met actieve waterkoeling vereist.

Röntgeninspectie zoekt naar vreemde voorwerpen die een grotere hoeveelheid straling absorberen dan het te inspecteren product. Betrouwbare detectie van vreemde lichamen is daarom alleen mogelijk als ze een relatief hogere dichtheid hebben.

Veel voedingsmiddelen bevatten water of zijn gebaseerd op water vanwege hun natuurlijke structuur, zoals fruit en groenten. Daarom hebben ze een dichtheid die vergelijkbaar is met die van water (1000 kg/m3). In termen van soortelijk gewicht komt dit overeen met een waarde van 1,0 g / cm3. Deze waarde wordt meestal als referentiepunt gebruikt.

De volgende tabel illustreert de detecteerbaarheid van materiaalsoorten. Materialen gemarkeerd in rood kunnen normaal gesproken niet worden gedetecteerd omdat hun dichtheid te laag is of bijna gelijk aan die van het product. Groen gemarkeerde materialen kunnen worden gedetecteerd vanwege hun hogere dichtheid. De tabel is gesorteerd in aflopende volgorde van dichtheid. Hoe hoger een materiaal in de tabel staat, hoe hoger de dempingsfactor en hoe beter deze elementen dus worden gedetecteerd in het voedsel. Dit betekent ook dat kleinere deeltjes gemakkelijker kunnen worden gedetecteerd.

LET OP: Bij het definiëren van detectiegevoeligheden voor het kwaliteitsbeheersysteem moet ook de dichtheid van de materialen die volgens de risicoanalyse een risico vormen, worden gespecificeerd. Niet alle glas is bijvoorbeeld hetzelfde: loodglas heeft een dichtheid van 3,5 - 4,8 g / cm3. Natronkalkglas daarentegen (ook wel soda lime glas genoemd, het meest gebruikte materiaal voor glazen verpakkingen zoals

flessen of glazen potten) hebben een dichtheid van 2,52 g / cm3. Het is duidelijk dat de absolute detectiegevoeligheid van deze twee soorten glas sterk verschilt. Daarom moet ervoor worden gezorgd dat voor de definitie van de zoekgevoeligheid van een röntgeninspectieapparaat precies die materialen worden geëvalueerd die daadwerkelijk een risico vormen in de productieomgeving.